Η Ελλάδα, λοιπόν, μπορεί να μη χρεοκόπησε αλλά ο τρόπος ζωής μας χρεοκόπησε. Και πρέπει να μάθουμε να ζούμε παράγοντας πλούτο. Και με αυτά που παράγουμε. Όμως, η πλειοψηφία των πολιτών και, κυρίως, το κράτος, τα κόμματα, η κυβέρνηση, οι οργανωμένες μειοψηφίες και οι συντεχνίες, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάρρευση, δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί κι αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν.
Η πλέον σημαντική είδηση των τελευταίων ημερών, που διανθίστηκε με την ιλαροτραγωδία της "εξέγερσης" των ιδιοκτητών ταξί, που στο όνομα του "δίκιου" που νομίζουν ότι έχουν καταπάτησαν κάθε έννοια δικαίου με την ανοχή ενός αδύναμου κράτους και μια ανίκανης κυβέρνησης, είναι τα αποτελέσματα από την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Σύμφωνα με τα όσα επισήμως ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών, οι πρωτογενείς δαπάνες του προϋπολογισμού (δηλαδή οι κρατικές δαπάνες εκτός της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους) παρουσίασαν αντί της προβλεπόμενης κι απαραίτητης μείωσης, σημαντική αύξηση. Άνω του 1 δισ ευρώ. Δηλαδή, περίπου 6,5 εκατομμύρια ημερησίως, σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αδυναμία και στον ερασιτεχνισμό της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που αποδεικνύεται ανίκανη να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις της, και δεν προχωρεί στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο - τον μεγάλος ασθενή. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που δημιούργησε το συντεχνιακό, πελατειακό, κράτος, αρνείται πεισματικά να το αλλάξει. Είτε από ανικανότητα, είτε από ιδεολογική αγκύλωση, είτε από βλακεία, είτε από αδυναμία είτε για όλους αυτούς τους λόγους μαζί, ο Γιώργος Παπανδρέου κι οι υπουργοί του αποτυγχάνουν να κάνουν αυτά που πρέπει κι οδηγούν στην καταστροφή την οικονομία - έστω κι αν αποφύγαμε την χρεοκοπία.
ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ
Πρώτα τα καλά νέα: Η Ευρώπη απέτρεψε τη χρεωκοπία της Ελλάδας για τα επόμενα 10 χρόνια, επιμηκύνοντας για τρεις δεκαετίες την εξόφληση όλων των ομολόγων που λήγουν έως το 2020 και μειώνοντας τα επιτόκιά τους.
Μετά, τα δύσπεπτα μαντάτα: Πρέπει να αλλάξουμε όσα ξέραμε έως τώρα. Τα πάντα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες μας έδωσαν διορία 10 χρόνια για να γίνουμε "άλλοι" -αυτό συνοψίζει, κατά τη γνώμη μου, και το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών.
Αποφάσισαν να μας προσφέρουν μια τελευταία ευκαιρία να μετεξελιχθούμε σε αληθινή δυτική Δημοκρατία, αφήνοντας πίσω δομές, λειτουργίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αφρικανική χώρα. Αν επαναπαυθούμε και συνεχίσουμε στην ίδια ρότα, η πάλαι ποτέ ένδοξος Ελλάς θα καταρρεύσει εις τα εξ ων συνετέθη και ουδείς θα ενδιαφερθεί, πλέον, για την περίπτωσή της. Ας μη μας μένει καμιά αμφιβολία επ' αυτού
Θα αποφασίσουν οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως τα δυο μεγάλα κόμματα, να ανατρέψουν τις πελατειακές σχέσεις που έχουν χτίσει μετά το 1974;
Θα αποφασίσουν να καταργήσουν το αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο, μέχρι φαυλότητας, κράτος που δημιούργησαν;
Θα αποφασίσουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τους συνδικαλιστές -δυνάστες των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, τους οποίους κανακεύουν τόσες δεκαετίες;
Θα αποφασίσουν να στείλουν στο σπίτι τους πρόσωπα -σύμβολα της ελληνικής παρακμής, όπως τον "αγαπητό κύριο Νίκο" της ΔΕΗ και τον "αγαπητό κύριο Θύμιο" των ταξί;
Θα αποφασίσουν να αποτινάξουν στο πυρ το εξώτερον τον αφηνιασμένο λαϊκισμό, που στηρίχτηκε στη λογική "ο πελάτης -ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο";
ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Από το "αλλάζουν όλα" της Μαριέττας Γιαννάκου, μέχρι το "tabula rasa" του Άρη Σπηλιωτόπουλου, φτάσαμε στο "εμείς ξέρουμε" της Άννας Διαμαντοπούλου και μιας ομάδας επιστημόνων, που, βασισμένοι στην γενική αποδοχή της αναγκαιότητας αλλαγών, προχώρησαν σε διατάξεις που οδηγούν κατευθείαν στην συγκρότηση δυναμικού μετώπου αναταραχής και οπισθοδρόμησης. Όχι γιατί είναι "τραγικές" οι διατάξεις του νομοσχεδίου, ούτε γιατί είναι "παράλογες" και "ανεφάρμοστες" . ούτε γιατί συγκρούονται με το Σύνταγμα. Αλλά γιατί δίνουν την εντύπωση ότι είναι συμπίλημα ξένων προτύπων που επιβάλλονται στην ελληνική πραγματικότητα, χωρίς συναίνεση. Έτσι, χάνεται η τελευταία ευκαιρία να εφαρμοστούν τα όσα θετικά -και είναι πολλά- περιέχει το νομοσχέδιο, ενώ δίδεται έδαφος ανάπτυξης, σε εκείνους που ανησυχούν μόνο για τις "καρέκλες", την ευκολία και τα συμφέροντά τους.
Αν ισχύει η ρήση ότι " πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", στο υπουργείο Παιδείας ναυάγησε. Παρουσιάστηκε ένα σύμπλεγμα διατάξεων με θετικό στόχο και πρόθεση, αλλά στην υλοποίηση σκοντάφτει. Αν τα Πανεπιστήμια θέλουμε να γίνουν Κέντρα Κατάρτισης, ας πάψουμε να μιλούμε για οράματα και προσδοκίες. Αν αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα ως χώρα, ας το πούμε και ας το κάνουμε απλά και χωρίς "φιοριτούρες" αναλαμβάνοντας και το σχετικό κόστος.
ΟΙ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΝΕ,
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ
Mια χαρά τα πάει η κοινή γνώμη με τις δημοσκοπήσεις. Το πρόβλημα το έχουν οι δημοσκόποι, οι πολιτικοί αναλυτές και οι κομματικοί θεματοφύλακες, που αναζητούν μέσα από τις έρευνες σώνει και καλά τα "δικά τους" συμπεράσματα. Λέμε συχνά ότι οι πολίτες τα έχουν χαμένα, καθώς οι εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας, στην πολιτική τρέχουν με... χίλια. Σε ένα βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Άλλο τόσο αληθινή όμως είναι και η διαπίστωση ότι η κοινή γνώμη μαθαίνει μέσα από το γενικό χαμό, βγάζει συμπεράσματα και αποκρυσταλλώνει νέες παραστάσεις. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τις επιχειρούμενες αλλαγές στα πανεπιστήμια. Στην τελευταία έρευνα της Kάπα Research το 81,3% των ερωτηθέντων ζητά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου στη σημερινή του μορφή.
Συνιστά αυτό σύγχυση και δείχνει αποπροσανατολισμό; Κάθε άλλο. Φανερώνει αυτό που μόλις πριν από λίγα χρόνια φαινόταν αδιανόητο. Το ίδιο εμφανίζεται και σε άλλες μετρήσεις για τα AEI, εκεί που μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η τότε υπουργός Παιδείας M. Γιαννάκου προωθούσε μέτρα για συνετή οικονομική διαχείριση στα πανεπιστήμια ή το θεσμό της αξιολόγησης και οι αντιδράσεις ήταν θυελλώδεις. Αλλά και στα θέματα της παρουσίας προσωπικοτήτων εκτός πανεπιστημίου στις διοικήσεις των ιδρυμάτων, οι απαντήσεις είναι καθαρά θετικές. Ακόμα και για την πρόταση για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων - πρόταση που διασύρθηκε κομματικά κατά την τελευταία συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος- διαγράφεται σαφής τάση αποδοχής. H στροφή των διαθέσεων της κοινής γνώμης είναι εμφανής. Και αν δεχτούμε ότι τα εκπαιδευτικά προβλήματα -και μάλιστα αυτά των AEI- αποτελούν "βαρόμετρο" γενικότερων διεργασιών, τότε οι μετρήσεις αποκτούν μια ξεχωριστή πολιτική σημασία και απαιτούν δεύτερη ανάγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου