Ωστόσο η προσπάθεια αυτή έχει και μια δεύτερη ανάγνωση. Μια ανάγνωση μάλλον απογοητευτική γι' αυτούς που πίστεψαν ότι κ. Κώστας Καραμανλής ως ένας νέος άνθρωπος και κυρίως ως ένας άφθαρτος πολιτικός θα μπορούσε να ανασυγκροτήσει το κράτος, να το μεταμορφώσει και σταδιακά να δημιουργήσει μια νέα Ελλάδα όπου οι βαρόνοι και τα τζάκια της πολιτικής θα αποτελούσαν παρελθόν.
Με λίγα λόγια να τελειώσει άπαξ δια παντός το γνωστό "κατόπιν ενεργειών μου…".
Τα δεδομένα λοιπόν των τελευταίων ημερών, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίπτωση του τομέα ευθύνης του κ. Νίκου Δένδια δείχνουν πως και ο κ. Καραμανλής ακολούθησε την εύκολη πεπατημένη του ελληνικού δημόσιου βίου.
Ατέρμονες υποσχέσεις, εύκολοι αφορισμοί, πρακτικές και συμπεριφορές που θα οδηγούσαν στο μονοσήμαντο στόχο. Την κατάκτηση της εξουσίας. Από εκεί και πέρα η νομή της στο μοτίβο που συνήθιζαν και οι προηγούμενοι και που δυστυχώς τα δεδομένα αποδεικνύουν με πολύ χαμηλότερες επιδόσεις.
Διότι εάν για να προχωρήσει η υπόθεση του νέου Δικαστικού Μεγάρου της Κέρκυρας, ή η κατασκευή νέου σωφρονιστικού καταστήματος, ή η προώθηση μιας απλής νομοθετικής πρωτοβουλίας για να εξετάζονται από το Τοπικό Συμβούλιο Αρχαιοτήτων οι μικροεπισκευές και οι οικοδομικές παρεμβάσεις στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, ή η οικονομική ενίσχυση των Φιλαρμονικών και των Πολιτιστικών Σωματείων, έπρεπε να γίνει μέλος της Κυβέρνησης και από την ισχύ της θέσεώς του να τα προωθήσει ο τοπικός βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, δεν νομίζω ότι απέχουμε πολύ από την Ελλάδα του 19ου αιώνα όταν έκανε τα πρώτα της κοινοβουλευτικά βήματα.
Γι' αυτό λοιπόν δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη τα δεδομένα των τελευταίων ημερών τόσο της υπόθεσης Παυλίδη, όσο και της υπόθεσης Βατοπαιδίου.
Άραγε, οι πολίτες θα πάρουν μαθήματα από τη διάψευση της ελπίδας;
ΣΠΥΡΟΣ ΖΗΝΙΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου