Εμείς τουλάχιστον επιζήσαμε. Ας ενωθούμε!

Φοβάμαι τις νησίδες.
Μικρά, τριγωνικά, χάρτινα καράβια στην μέση μιας αχανής θάλασσας. Κάπου στο πουθενά βλέπουν και ακούν κύματα  να αγγίζουν τον ουρανό έτοιμα να τα κατασπαράξουν και άλλες φορές μικρότερα να σχηματίζουν μικρούς λευκούς αφρούς που λίγο να φυσήξει ο άνεμος λοξοδρομούν κι αυτά.
Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό?
Φουρτούνιασε η θάλασσα δεν την φοβάσαι?
Κι εγώ επιβάτης αόρατος σε χάρτινα καραβάκια τα   βλέπω να έρχονται κατά πάνω μου έτοιμα για την τελική αναρρίχηση. Τέρατα που βρυχώνται. Τελευταία στιγμή περνούν μια αναπνοή από δίπλα μου. Βόμβος περιοδικός στ ΄ αυτιά μου.
Την επόμενη φορά.
Την επόμενη φορά.
Θα υπάρξει και επόμενη φορά .
Την επόμενη φορά, ποιος ξέρει καραβάκι μου, μπορεί και να σε πετύχω!
Γι αυτό φοβάμαι τις νησίδες. Γι αυτό και την προηγούμενη Τρίτη όπως και κάθε φορά πέρασα παράνομα από την μεριά που ο δρόμος είναι φαρδύς .Για να με βλέπουν τα κύματα.. Τα βλέπω και εγώ και ταξιδεύω ανάμεσά τους προσεχτικά και δεν φοβάμαι. Ούτε υπάρχει και ο εφιάλτης της αναμονής- θα με χτυπήσουν, δεν θα με χτυπήσουν- όπως τα βλέπω ένα ένα  να έρχονται. Εκείνη την μέρα όμως  η μεγάλη μηχανή δεν με είδε. Την γλύτωσα ευτυχώς με δυο μικροκατάγματα. Και ο κόσμος με βοήθησε και η αστυνομία το ίδιο και το ασθενοφόρο ήλθε αμέσως.
Φοβήθηκα, όμως και τώρα που το ξανασκέπτομαι, ίσως την άλλη φορά να χρησιμοποιήσω τις νησίδες τις μικρές, τις τριγωνικές, τις χάρτινες  με τα φανάρια.
Και θα φανώ δυνατή….. Το υπόσχομαι….
Και δεν θα χτυπάει η καρδιά μου όταν θα βλέπω τις νταλίκες να έρχονται.
Και θα περιμένω να ανάψει το πράσινο.
Και δεν θα ξαναγίνει αυτό που έγινε την άλλη την φορά που πέρασε από μπροστά μου στην διάβαση την ώρα που περνούσα με πράσινο ένα μικρό επιβατικό κίτρινο κύμα.
Και με ακούμπησε. Και με προσπέρασε.
Όχι! Το ξανασκέπτομαι! Από εκεί που πέρασα προχθές και έπεσε η μηχανή επάνω μου θα ξαναπεράσω.
Ήταν η κακή στιγμή και έτυχε που δεν με είδε.
Όχι! Πάλι το ξανασκέπτομαι! Θα περνώ από τα φανάρια.  Κακή στιγμή ήταν και τότε. Μα, μου είπαν ότι στο συγκεκριμένο σημείο έχουν γίνει και άλλα ατυχήματα σαν το δικό μου που περίμενα ξαπλωμένη στο δρόμο με τόσο κόσμο γύρω μου και οι γιατροί στο τέλος  είπαν 'φθηνά την γλυτώσατε.'
Εμείς τουλάχιστον επιζήσαμε. Όχι σαν την άλλη την μανούλα, με τα τρία παιδιά, που είναι στον ουρανό. Ας το πιστέψουμε.
Ναι, μια χούφτα άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Φωτεινή Τζέκου
Εκπαιδευτικός