ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΤΕΛΟ
ΣΤΑ ΠΛΑΚΑΚΙΑ
Μπήκα στο γραφείο σήμερα το πρωϊ και βρήκα να με περιμένει ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Είδα το νούμερο και κόντεψα να πάθω και δεύτερο έμφραγμα. Πήρα λοιπόν τον λογαριασμό και τον έβαλα στη στοίβα με τους άλλους λογαριασμούς. Αυτούς που έχω απλήρωτους για αυτό το μήνα. Μετά, ούτε καφέ ήθελα να κάνω, ούτε να δουλέψω πια.
Εμεινα να κοιτάω την στοίβα των απλήρωτων λογαριασμών μου. Να αναρωτιέμαι για το μέλλον μου. Το μέλλον όλων αυτών των προσώπων που αγαπώ. Που είναι σημαντικά για μένα. Και γω σημαντικός για εκείνα. Που υπολογίζουν σε μένα.
Μετά πήγε το μυαλό μου στο μέλλον οσων γνωρίζω. Ανθρωποι της αγοράς, οι περισσότεροι. Φίλοι, συνεργάτες. Και μετά, θέλοντας και μη, η σκέψη μου πέταξε Και στο μέλλον αυτής της χώρας. Για πολλοστή φορά. Μαυρίλα.
"Θα σκάσω" λέω, "ας βγω να πάρω λίγο αέρα". Πήρα λοιπόν τους δρόμους και πήγα για καφεδάκι και για να ξεσκάσω λιγακι. Μόλις τώρα γύρισα πίσω. Αποτελέσματα εκτόνωσης; Πενιχρά.
Το τι άκουσα όμως δεν περιγράφεται. Ενας λόγος λέει "πας να πεις τον πόνο σου, κι ακούς τα χειρότερα". Ε, αυτό έπαθα.
Ακουσα για ΤΕΒΕ και νοίκια απλήρωτα, για λογαριασμούς απλήρωτους, για δόσεις δανείων απλήρωτες, για μισθοδοσίες απλήρωτες...
Είδα υπάλληλο που μου εξομολογήθηκε ότι έχει 4 μήνες απλήρωτος. Και μου έδειξε και μισή ντουζίνα άλλα σκυμμένα κεφάλια και σκυθρωπά "εκεί πίσω", στην ίδια κατάσταση. Κι ένας άλλος που μου είπε ότι η κυρά του "έχει πάθει μια φοβία με το σούπερ-μάρκετ". Και δεν θέλει να πηγαίνει. "Ούτε καν να ακούει για σούπερ-μάρκετ θέλει η γυναίκα μου", μου είπε. Και σκέφτεται μήπως αν την πάει σε κάποιο γιατρό...
Οπου τόλμησα να γυρίσω την συζήτηση στα πολιτικά, πήγαν να με πνίξουν.
Ενας αψύς, παραλίγο να αρπαχτεί κιόλας όταν παρατήρησα ότι "δεν μπορεί, θα υπάρχει και κάποιος έντιμος μέσα σε όλους αυτούς, μην τα ισοπεδώνουμε όλα τώρα". Δεν σήκωνε κουβέντα αυτός.
Το ζόρι το οικονομικό μέχρι τώρα κάλυπτε ομάδες που συνήθως τις λέμε "οικονομικά ασθενέστεροι", από ευγένεια, τρομάρα μας. Δηλαδή κάτι γέροντες συνταξιούχους, που είδαν με τις αυξήσεις στις τιμές, πως σε λίγο δεν θα μπορούν να πληρώσουν την ΔΕΗ και θα τους κόψουν και το ηλεκτρικό. Κι όσοι τέτοιοι γέροντες είναι στο νοίκι...
Τώρα το ζόρι το οικονομικό έχει αρχίσει σαν μαύρη κουβέρτα να περνάει σε πιο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ τάξεις. Σε μικρότερες ηλικίες. Στους 50-άρηδες, στους 40-άρηδες. Σε τέτοιους. Με οικογένεια, παιδιά στα σχολεία, δάνεια για σπίτια...
Στο γυρισμό, ξαναμέτρησα τα κλειστά μαγαζάκια. Είναι περισσότερα τώρα.
Και οι πολιτικοί μας; στη χλιδή. Και άλλες προσλήψεις στη Βουλή.
Σαν να μην άλλαξε τίποτε για όλους αυτούς τους πολιτευτές. Σαν να πιστεύουν ότι ζουν στην ίδια χώρα, όπως πριν 10 μήνες. Στην κοσμάρα τους. Φαντάζομαι ότι θα ονειρεύονται πάλι να διοικήσουν δήμους και περιφέρειες όπως έκαναν τόσα χρόνια. Παίρνοντας δάνεια με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Και διορίζοντας τον κάθε κολλητό τους. Και κάνοντας δουλειές με τον κάθε κουμπάρο τους.
Γιατί μήπως έγινε καμμιά κάθαρση και δεν το πήρα χαμπάρι; Σε μερικούς μπορεί να φανούν τα παραπάνω ως βαρύς λαϊκισμός.
Χμμμ...περιμένετε, δεν τέλειωσα, εχω δυο κουβέντες ακόμα:
Οικονομικά, αν δεν το προσέξατε, είμαστε ήδη "στα γόνατα με το κούτελο κολλημένο στα πλακάκια".
Και γω τουλάχιστον δεν περιμένω να αλλάξει η γονυπετής στάση μας επειδή έχουμε νέες αυτοδιοικητικές αρχές. Γιατι και αυτοί στην ίδια στάση δεν είναι; Πάντα σε αυτή την στάση δεν ήταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Γιατι να αλλάξει τώρα; Αφού το κράτος δεν έχει χρήμα.
Μάλλον ούτε σάλιο δεν έχει. Οποότε;;;
ΑΛΛΑΞΑΝΕ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΜΑΣ....
Τα σκεφτόμουν στη Θεσσαλονικη. Η μεγάλη επέλαση απέναντι στον τρόπο ζωής μας και στην κουλτούρα της διασκέδασής μας, την αστική, δυνάμωσε κάπου γύρω στο 1992-93 και κορυφώθηκε κάπου γύρω στο 1995-97.
Μέχρι τότε στους πάγκους των πλανόδιων με τις κασέτες εύρισκες λαϊκούς και ρεμπέτες, ροκ, Σαββόπουλο, Ασιμο ίσως, και τέτοια. Μετά, και με την έλευση του CD και την καθιέρωση της ελεύθερης, δεν ξέρω από τι, τηλεόρασης, το πράγμα χάλασε πολύ. Μα πάρα πολύ.
Βέβαια και πριν από αυτά είχαμε μια "κουλτουριάρικη" επέλαση με "κοντσέρτα για αρκούδες", αμπέχωνα, δήθεν επανάσταση, δήθεν σοσιαλισμός και τα παρόμοια, αλλά η λαϊκή ψυχή ζούσε ακόμη. Μετά ξέφυγε η κατάσταση. Ξέφυγαν και οι ελπίδες μας, μακριά σαν πουλάκια.
Λουσάτοι "ερμηνευτές" και "ερμηνεύτριες", διάφοροι γυαλιστεροί, που περνούσαν για νομιμοποίηση στην λαϊκή συνείδηση ακόμη και ως καλεσμένοι από σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές, άλωσαν τα γούστα και την αισθητική, των νέων κυρίως, που ήδη είχε δεχθεί σοβαρά χτυπήματα. Και μαζί την ιδεολογία τους για την ζωή. Εως εξαφανίσεως.
Τα μαγαζάκια των 150 καθισμάτων με την λαϊκή κομπανία, βλέπε Κάβουρα στα Εξάρχεια, όπου πηγαινες με τα ρούχα που φορούσες στο σπίτι, εξαφανίστηκαν. Εκλεισαν ή μισο έκλεισαν.
Την θέση τους πήραν τεράστιοι χώροι, πολυ-χώροι διασκέδασης και άντε-μην-πω, όπου ορθιοι (ορθάδικα) ή πάνω σε βαρέλια (βαρελάδικα), αρχικά, 2 με τρεις χιλιάδες νέοι, φορώντας οτι καλύτερο και ακριβότερο είχαν (19 χρονες κοπέλλες, σαν τα κρύα τα νερά, βαμμένες ως φύλαρχοι του Αμαζονίου), διασκέδαζαν μέσα σε έναν παροξυσμό ντεσιμπέλ, που απαγόρευε οποιαδήποτε επαφή. Με τα φώτα να εναλλάσσονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και την συνείδηση να παραδίνεται αμαχητί.
Το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο.
Οι γονείς είχαν ήδη παραδώσει την ανατροφή των παιδιών τους στην τηλεόραση, και τα παιδιά τους τώρα, μεγαλωμένα από την ολέθρια αυτή τροφό, έκαναν μεταπτυχιακά στην εξατομίκευση, το πρωτάθλημα του εγώ και της επίδειξης και στην διάρρηξη κάθε κοινωνικής σύνδεσης. Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης και του χρέους απέναντι στον άλλο, τα ιδανικά για καλυτέρευση και προκοπή όλης της κοινωνίας, εξορίστηκαν από συζητήσεις, σκέψεις και παρέες. Εξαφανίστηκαν και οι παρέες, με την παλιά έννοια.
Η αναστροφή αξιών ολοκληρώθηκε. Ευμάρεια και κενότης. Αντικατέστησαν τον "πολιτικό ινστρούχτορα" και το αμπέχωνο της προηγουμένης περιόδου.
Το οποίο όμως δεν είχε μπορέσει να μας κάνει τόση ζημιά. Στη νεολαία, ζημιά. Διότι πολλοί από κείνους τους αμπεχωνίτες, έγιναν στελέχη κομματικά και οικονομικά, κατέληξαν golden boys που πυρπόλησαν τις ελπίδες της πατρίδας για κάτι καλύτερο, βάζοντας ως υψηλό στόχο ζωής ένα Καγιέν και μια πισίνα, και μας έφεραν ως εδώ. Είθε να ξαναγυρίσουμε στις υπόγειες ταβέρνες, όπου βραχνές τραγουδίστριες, ντυμένες με ένα απλό τζην, θα γίνουν οι αδέξιες ιέρειές μας, σε μια αναβάπτισή μας στην παλιά μας εκείνη συλλογικότητα που χάσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου