Έτος παραγωγής: 2008
Σκηνοθέτης: Christophe Barratier
Διάρκεια: 120 λεπτά
Γράφει ο συγγραφέας Θοδωρής Καραγεωργίου
www.karageorgiou.blogspot.com
Στο Παρίσι του 1936 ένα μουσικό θέατρο οδηγείται στη χρεοκοπία και κλείνει. Οι ηθοποιοί του και οι εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά. Ο Πιγκουάλ, ένας από αυτούς, πέφτει στο αλκοόλ. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και μαζί της παίρνει και τον μικρό τους γιο. Το θέατρο ανήκει πια σε έναν αδίσταχτο επιχειρηματία της εποχής, αλλά ηθοποιοί και εργαζόμενοι κάνουν κατάληψη και προσπαθούν να το επαναλειτουργήσουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Άψογη αναπαράσταση της εποχής και της ατμόσφαιρας του Παρισιού από τον Barratier. Μικρές δόσεις από μιούζικαλ, μελό, ρομάντζο και αγωνία συνθέτουν ένα καλοστημένο φιλμ που βρίσκει στήριξη τόσο από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών (εκπληκτικός ο Gerard Jugnot και η νεαρή Nora Arnezeder κάνει το πρώτο της μεγάλο βήμα), όσο και από τη διάθεση και έμπνευση του σκηνοθέτη.
Το ατού, κατά την άποψή μου, όμως της ταινίας αυτής είναι τα θέματα και οι αξίες που πραγματεύεται. Λεπτά ζητήματα, όπως η απόγνωση του πατέρα που θέλει τόσο πολύ, μα δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό στο παιδί του. Η ευθραυστότητα του έρωτα ανάμεσα στις τόσες αντίξοες συνθήκες. Η δύναμη της φιλίας που αν και κλονίζεται δεν χάνεται ποτέ.
Το Paris 36 θα σας κερδίσει με την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Με εμένα το έκανε.
Σχόλια μπορείτε να μου στείλετε στο: led_theodor@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου