70 χρόνια πέρασαν από τότε, 1 Νοεμβρίου 1940, που οι δολοφονικές βόμβες των Ιταλών φασιστών σκότωσαν τον Πατέρα μου, Ιωάννη Βλαχόπουλον και την Μητέρα μου, Καλλιόπη Βλαχοπούλου, στην Κέρκυρα.
Μέναμε στο σπίτι μας στην Τένεδο και τα (6) παιδιά τους παίζανε έξω και γλύτωσαν. Όμως, μείνανε ορφανά, η Ρένα, ο Χρήστος, η Άννα, ο Γεράσιμος, ο Σπύρος και η Κατίνα.
Στην μνήμη της Μάνας μου αφιερώνω το παρακάτω ποίημα.
Σπύρος Βλαχόπουλος
Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ
Λαχτάρισες με φόβο και χαρά
όταν στάθηκα στα πόδια μου
και μάκρυνα χωρίς να με κρατήσεις,
δάκρυσες πάλι, άλλη μια φορά
και έταξες στην Χάρη της
στα γόνατα το Τάμα σου ν'αφήσεις
Εγνοιάστηκες, νίμμα χρυσό να γνέσεις
μ'ευχές, ελπίδες, συμβουλές
τον ίσιο δρόμο μου μην χάσω.
Ξαγρύπνησες κρατώντας μου το χέρι
όταν κάποτε κόντεψα
το νίμμα αυτό να χάσω…………
…………………………………………
Τώρα ηρέμησες Μανούλα μου
τα μάτια σου κλειστά
άλλη φορά δεν είδα,
το μέτωπό σου απαλό,
που τόπνιγε η ρυτίδα
έμεινε όπως τόξερα,
αγάπη ακόμη δίνει
Άγια Εικόνα δεν θε να σβήσεις;
Οι κτύποι της καρδούλας σου
δεν φεύγουν απ' τ'αυτιά μου
το χάδι απ' το χέρι σου
δεν λείπει απ'τα μαλλιά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου