Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ.... BY ΙΚΤΙΝΟΣ!!!

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ, ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ;;
Πράγματι, είμαστε κράτος περιορισμένης ευθύνης. Πράγματι, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει την ισχύ να πάρει αποφάσεις που πηγαίνουν κόντρα στα στενά συμφέροντα των δανειστών μας.
Μπορεί τώρα η κατάσταση να είναι ακραία, ωστόσο εκχώρηση κυριαρχίας (με την ευρεία έννοια του όρου) είχαμε και όταν μπήκαμε στο ΝΑΤΟ και όταν ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ. Όταν για πολιτικούς, ιδεολογικούς ή γεωπολιτικούς λόγους επιλέγεις να συμμετάσχεις σε μια διεθνή συλλογικότητα είσαι αναγκασμένος να κινηθείς εντός του πλαισίου που ορίζουν οι κανόνες λειτουργίας της. Διαφορετικά, ας μην συμμετείχες.
Για παράδειγμα, είσαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό -εκτός από δικαιώματα- συνεπάγεται και ορισμένες υποχρεώσεις. Δεν μπορείς ν' ασκήσεις νομισματική πολιτική της αρεσκείας σου, δεν μπορείς να βάλεις δασμούς στα προϊόντα που παράγονται στις χώρες -μέλη της Ένωσης για να ενισχύσεις την εγχώρια οικονομία. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν ανήκε εξ ολοκλήρου στους Έλληνες ούτε και την περίοδο της ρητορικής πλειοδοσίας σ' ό,τι αφορά την εθνική ανεξαρτησία που συνοψίστηκε στο δημοφιλές και αειθαλές σύνθημα "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Τα περί αυτοδύναμης και εθνικά υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής ήταν ένας αλεξητήριος μύθος.
Όταν, όμως, καταφεύγεις στο δανεισμό γιατί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας δεν επαρκούν για να καλυφθούν οι επιθυμίες των πολιτών (αφού, βεβαίως, προηγουμένως τις είχες καλλιεργήσει υποσχόμενος λαγούς με πετραχήλια), είναι σαν να προικοδοτείς τους δανειστές σου με την εξουσία να καθορίζουν αυτοί τη δική σου πορεία, σχεδόν ερήμην σου. Και θα το κάνουν με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων τους. Τα περί κοινοτικής αλληλεγγύης που διακινούνται από τους εραστές της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, παραπέμπουν σε μια ιδεατή εικόνα, η οποία για την ώρα υπάρχει μόνο στα σχετικά εγχειρίδια. Απέχουμε πολύ απ' αυτόν το στόχο.
Σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ (με εξαίρεση, ίσως, την εποχή της απροκάλυπτης κηδεμονίας από τις ΗΠΑ), η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν είναι σε θέση να κινηθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας. Από τη στιγμή που δεν κάνει την επιλογή να φύγει από τους υπερεθνικούς οργανισμούς, είναι υποχρεωμένη να χορεύει όπως της βαρούν. Σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ, ισχύει για την Ελλάδα η περίφημη φράση του Θουκυδίδη ότι "οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν, οι αδύναμοι κάνουν ό,τι οφείλουν".
Είμαστε, όντως, αδύναμοι. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε και υποταγμένοι.

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ
KΑΙ ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ
Η κρίση, που βιώνει σήμερα η χώρα είναι, κυρίως, κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική. Η οικονομική κατάρρευση, κατά τη γνώμη μας, είναι συνέπεια της κοινωνικής και πολιτισμικής αποδυνάμωσης κι υποβάθμισης. Προηγήθηκε αυτής και οδήγησε σε αυτήν, ακριβώς διότι μας κατέκτησε η ύβρις πως μπορούμε να ζούμε χωρίς να δημιουργούμε, χωρίς να εργαζόμαστε αποτελεσματικά και αποδοτικά, χωρίς να κοπιάζουμε, χωρίς να βελτιωνόμαστε, χωρίς να απολαμβάνουμε την εργασία μας, χωρίς να επιτελούμε το καθήκον μας. Εγκαταλείψαμε την όποια αξία δίνει η ζωή στον πλουτισμό. Φθάσαμε να κρίνουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας όχι με το ποιοι είμαστε αλλά με το πόσα έχουμε. Και δεν καταλάβαμε ότι ο εύκολος πλούτος, που προέρχεται από τα δανεικά, (που κάποια στιγμή στερεύουν), δεν μπορεί να είναι η μοναδική ιδέα, η μοναδική αξία μιάς κοινωνίας, που έχει εγκαταλειφθεί στον συβαριτισμό.
Μολονότι τον μαθαίνουμε στο σχολείο, δεν διδαχθήκαμε από τον μύθο του Μίδα. Του μυθικού βασιλιά της Φρυγίας, ο οποίος επιτέλεσε την ύψιστη ύβρη. Να ζητήσει από τον θεό Διόνυσο να του δώσει τη δυνατότητα ό,τι πιάνει να μετατρέπεται σε χρυσό. Κι ο οποίος, αμέσως μετά διαπίστωσε ότι αυτό δεν ήταν ευλογία αλλά κατάρα. Ο Μίδας αμφισβήτησε την κοσμική τάξη, που διαμόρφωσαν με τόσους κόπους οι Ολύμπιοι Θεοί. Γιατί νόμισε ότι το "έχω" είναι πάνω από το "είμαι". Και το πλήρωσε ακριβά, παρά τη μεγαλοψυχία των Θεών, που τελικά του έδωσαν διέξοδο και του προσέφεραν τη λύτρωση. Σήμερα, όμως, τη δική μας λύτρωση δεν μπορούμε να την περιμένουμε από τους Θεούς. Αλλά ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους Γερμανούς, που δημοσίως βδελυσσόμαστε αλλά ενδόμυχα ευχόμαστε να παρέμβουν για να μας σώσουν από τις αδηφάγες  αγορές, που μας οδηγούν, εξαιτίας των λαθών μας, στην ανατροπή της ζωής μας, στη φτώχεια και στη δυστυχία.

Η ΠΑΡΑΓΚΑ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή από τις 20 και βάλε αθλητικές εφημερίδες στον τόπο μας έκαναν παρέλαση μεγάλα ονόματα του διεθνούς ποδοσφαίρου. Ο μισός ποδοσφαιρικός πλανήτης εμφανιζόταν έτοιμος να παίξει μπάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα! Μεγαλεία - στα λόγια? Ωραίοι χρωματιστοί τίτλοι, για να το ευχαριστιέται ο οπαδός. Στο τέλος βεβαίως πλην εξαιρέσεων, η προσγείωση ήταν ανώμαλη. Και όταν άρχιζε το πρωτάθλημα είχαμε την αποκαθήλωση των τίτλων-μαϊμού και τη σέντρα σε στημένους αγώνες.
Φέτος, το σκηνικό άλλαξε. Αντί για την έλευση στη χώρα ενός Μέσι και ενός Ρονάλντο, οι -σταθερά- 20 και βάλε αθλητικές εφημερίδες αποκαλύπτουν τους σπαρταριστούς διαλόγους των "ανθρώπων με τα πούρα" και τους τρόπους που οι ομάδες τους έκαναν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παίζουν μπάλα. Κι όταν λέμε οτιδήποτε άλλο εννοούμε τις "παράγκες", τα στημένα παιχνίδια, το μπάχαλο στα γήπεδα με τις οργανωμένες θύρες και τις ποινές-χάδι που ακολουθούσαν, τα τεράστια χρέη των ΠΑΕ που ξεπερνούν τα 200 εκατ. ευρώ και το αλισβερίσι με το κράτος που πάντα έβρισκε τρόπους "διευκόλυνσης" των φορολογικών τους εκκρεμοτήτων ή έκανε τα στραβά μάτια στα συμβόλαια-μαϊμού.
Οι τηλεφωνικοί διάλογοι των παραγόντων του ποδοσφαίρου ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που σχεδόν οι πάντες γνώριζαν, ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα παιζόταν αλλού... Αλλά είναι αυτό που λέμε "θέλω και να το ακούω". Η αποκάλυψη της μαγκιάς, της βρόμικης συναλλαγής και των εκβιασμών είναι το σεντόνι που τραβήχτηκε για να διαλυθούν και οι παραμικρές αμφιβολίες ότι τα γκολ στα ελληνικά γήπεδα έμπαιναν από καθαρή θέση οφ σάιτ.