ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΥ Η Κέρκυρα του πάθους

Γράφει η  Μαρία Μελέντη, ιστορικός τέχνης

"Τόποι" της Ευρώπης όπως η Κέρκυρα, αναμφίβολα προσδιορισμένοι μεταξύ δύο κόσμων, του ανατολικού και δυτικού, έχουν την αναπόφευκτη μοίρα να αποτελούν κοιτίδες κοσμοπολιτισμού και να ακροβατούν, όπως και η ίδια η Ήπειρος, στο μεταίχμιο των ιστορικών αλλαγών. Τόποι ορόσημα και μύθοι στην ιστορία της συγκρότησης της ευρωπαϊκής αντίληψης, καταφύγιο πολιτισμού για όποιον αναζητά συγκεκριμένες όψεις της. Σε αυτό το τοπίο, εμπλουτισμένο συχνά από το φυσικό κάλλος, αναπαύτηκαν και αναπαύονται οι επιθυμίες και οι προσμονές, οι ανησυχίες και οι φόβοι, οι αγωνίες και οι ελπίδες για το μέλλον της ευρωπαϊκής Μεσογείου, της μεγάλης θαλάσσιας γέφυρας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η επαφή με την δυναμική της θάλασσας καθαγιάζει έως σήμερα αυτούς τους τόπους και τους διασώζει από την δίνη της ιστορίας. Εδώ καταφεύγει χωρίς περιορισμούς και προκαταλήψεις το πνευματικό άλγος των ηπειρωτικότερων περιοχών και ο ψυχικός πόνος που το συνοδεύει, μπορεί και βρίσκει την αισιόδοξη ίασή του. Στην Κέρκυρα, στο ζωντανό Κήπο του Αλκινόου, το βασίλειο των ταξιδιωτών, καταγράφεται ως δημιουργικός πολίτης όποιος μοιράζεται και αξιοποιεί την ταυτότητα της πολυσχιδούς προέλευσης.
Κανείς δεν θεωρείται πιο αλλοδαπός από αυτόν που εξαρτάται από τις μόνιμες σχέσεις.  Και αυτό αποτελεί τελικά το τελειότερο περιβάλλον για την κοινωνία της δημιουργικής ποίησης και κυρίως της τέχνης. Όσοι μοιράζονται την χαρά αυτών των ευεργετημάτων είναι οι ίδιοι ευτυχισμένοι.
Στην περίπτωση της κ. Μαγδαληνής Κουρκούλου, η ζωγραφική εμπειρία ενώνεται με την ποίηση σε μία δυναμική συνάντηση, εμπνευσμένη από την αγάπη για τον τόπο της δημιουργίας.
Η σημασία της Κέρκυρας για την ίδια, ο διάλογος των στοιχείων της παράδοσης και των επιταγών της σύγχρονης πραγματικότητας που πραγματοποιείται στον τόπο της ευδαιμονίας, καταγράφεται με οδηγό τις εικόνες των συναισθημάτων.
Οι δύο “δρόμοι” προσέγγισης, ποίησης και ζωγραφικής, έχουν το δικό τους τεχνικό χάρτη για τον περιηγητή και την δική τους ένθερμη ερμηνεία μέσω της φωνής της κ. Κουρκούλου που, αν και μας μιλά μετρημένα, συνοπτικά, πάλλεται παντού από το ίδιο πάθος. Στο τέλος του ταξιδιού μένει ζωντανή και γεμάτη ανακούφιση, η εντύπωση της καλής, της επαρκούς γνώσης του τοπίου, της μοιραίας “κατοχής” ενός τόπου που ανήκει αποκλειστικά στους δημιουργούς.