Εκτιμώ βαθύτατα ένα πλήθος νέων ανθρώπων αλλά και βετεράνων αθλητών με τους οποίους συνδέθηκα τα τελευταία χρόνια ακολουθώντας τα μονοπάτια του ορεινού τρεξίματος.
Μέσα από την γνωριμία μου με ένα πολύ διαφορετικό από τα μέχρι τότε δικά μου δεδομένα κόσμο και κυρίως μέσα από την κατανόηση το να μπορεί το μυαλό σου να πετάει το σώμα σου όταν οι μυς αδυνατούν να ακολουθήσουν, κατάλαβα ότι η υπόθεση του αθλητισμού είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό που αδικείται όταν αντιμετωπίζεται με τα κριτήρια του θεάματος και μόνο.
Μάλιστα καθώς στην Ελλάδα του 2010 η υπόθεση του αθλητισμού είναι μια πολυδάπανη ιστορία γι' αυτόν ο οποίος θέλει να περπατάει στα μονοπάτια του. Κάθε απόφαση για την συνέχιση της δραστηριότητας ενός αθλητή είναι σεβαστή αν υπακούει στις αξίες του αθλητικού ιδεώδους.
Γι' αυτό κάθε τιμητική εκδήλωση από θεσμικά όργανα της πολιτείας και της κοινωνίας προς τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτό το μονοπάτι της ζωής είναι ευπρόσδεκτη και ίσως κάτι πολύ περισσότερο. Ωστόσο, καμία τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να έχει όταν μάλιστα προέρχεται από θεσμικά όργανα της πολιτείας και του κράτους το στοιχείο της ελαφρότητας, της ανισότητας και τολμώ να πω της προχειρότητας.
Γιατί έτσι, ευτελίζει όχι μόνο τα πρόσωπα στα οποία απευθύνεται αλλά την ίδια την ιδέα και τα ιδανικά του αθλητισμού τα οποία σε μία εποχή που τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί παλεύουν κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες να ξεφύγουν όλων αυτών που με τόσο προκλητικό τρόπο έχουν ματώσει τα τελευταία χρόνια την πρωταθλητική πραγματικότητα της χώρας μας.
Κάτω από αυτό το πρίσμα αρνήθηκα την τηλεφωνική πρόσκληση από συναθλητή μου να παραβρεθώ το πρωί της Πέμπτης σε εκδήλωση που οργάνωνε η Διοίκηση του Οργανισμού Λιμένα Κέρκυρας για να "τιμήσει" τους Κερκυραίους αθλητές που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Αθήνας επιδοτώντας μάλιστα την μετάβασή τους στην πρωτεύουσα με μία επιταγή των 200 ευρώ.
Αρνήθηκα γιατί προβληματίστηκα πως μια τέτοια πρωτοβουλία δεν είχε τον επιβαλλόμενο επίσημο θεσμικό χαρακτήρα. Δεν ακολουθούνταν δηλαδή ή πιο σωστά δεν υποστηρίζονταν με πρωτοβουλίες και ενέργειες της ίδιας της διοίκησης του Οργανισμού Λιμένα Κέρκυρας αφού κανείς από τον ΟΛΚΕ δεν με ενημέρωσε επισήμως ενώ δεν υπήρξε καμία δημόσια ανακοίνωση της πρόθεσης και της απόφασης της Διοίκησής του.
Επιπλέον όπως ενημερώθηκα ζητώντας ενημέρωση, δεν υπήρξε καμία συνεργασία με τον ΣΕΓΑΣ ο οποίος διοργάνωσε τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, προκειμένου να καταγραφούν ποιοι ακριβώς Κερκυραίοι αθλητές και αθλήτριες συμμετείχαν στον αγώνα έτσι ώστε να υπάρξει μία στοιχειωδώς ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη ενημέρωση της Κερκυραϊκής κοινής γνώμης για το που ακριβώς θα διατίθονταν χρήματα του ελληνικού δημοσίου και ποια ήταν η σκοπιμότητα και ο στόχος της πράξης αυτής ώστε να μην περάσει ως μια κίνηση προνομιακού χαρακτήρα.
Η προσωπική μου αυτή στάση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μομφή για πολλά νέα παιδιά αλλά και βετεράνους αθλητές που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση την οποία έλαβαν.
Σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όπου ο αθλητισμός όπως προαναφέρω είναι και οικονομική θυσία, το να σε φωνάζει κάποιος να σου πει μπράβο γιατί συμμετείχες σε έναν αγώνα και να σου δώσει και μία επιταγή για να καλύψεις τα έξοδά σου, δεν είναι εύκολο να το αρνηθείς. Ο καθένας δικαιούται να επιλέξει τον δικό του δρόμο.
Οι θεσμοί όμως σ' αυτές τις εποχές που οι Ελληνες πολίτες ματώνουν για να συνεχίσει να υφίσταται το ελληνικό κράτος οφείλουν να ακολουθούν μια άλλη λειτουργία. Αυτή που δυστυχώς δεν επέδειξε στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Οργανισμός Λιμένα Κέρκυρας. Γι' αυτό και αρνήθηκα την βράβευση και την ακολουθούμενη αυτήν επιταγή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου