Τρόμαξα Αλέκο!

Του ΣΠΥΡΟΥ ΡΙΚΟΥ

Παρακολούθησα στην τηλεόραση τη συνέντευξη του υποψήφιου Δημάρχου και καλού μου φίλου (και το εννοώ) Αλέκου Αυλωνίτη και πραγματικά... τρόμαξα!!!
Επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα του δημοσιογράφου “ποιο είναι το πρόγραμμα σου”, τον παρατηρούσα να συνοφρυώνει τα φρύδια του, να συσπάτε το πρόσωπο του, να κάνει διάφορες γκριμάτσες και γενικά έδινε την εικόνα του ανθρώπου που είχε περιέλθει σε δύσκολη θέση. Εικόνα που τον αδικεί 100%. Η δε απάντηση που έδωσε, δεν είναι αυτή που περιμένει το εκλογικό σώμα από έναν πολιτικό, ο οποίος αύριο, ενδεχομένως, να κυβερνήσει τον τόπο.
Επικοινωνιακά έχασε ο Αλέκος αλλά εγώ περιήλθα σε βαθύ συλλογισμό, για το μέλλον που περιμένει αυτόν τον τόπο. Όχι αν εκλεγεί ο Αλέκος, αλλά γιατί αυτή η φιλοσοφία και η λογική, από τις οποίες διακατέχεται ο Αλέκος,  είναι κυρίαρχες και αποτελούν την κατεστημένη νοοτροπία που διέπει σχεδόν  το σύνολο των πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων του τόπου μας.
Να σταθώ λίγο στο επικοινωνιακό κομμάτι  και να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από το ποδόσφαιρο.
Πριν αρκετά χρόνια, το 2003 αν θυμάμαι καλά, ο Κόκκαλης προσέλαβε στον Ολυμπιακό έναν φέρελπι, τότε, προπονητή τον Σλοβένο, Κάτανετς. Στις πρώτες του δηλώσεις ως προπονητής του Ολυμπιακού είχε πει στους δημοσιογράφους “ποιο πρωτάθλημα; μην μου μιλάτε για πρωτάθλημα, πρώτα θα γίνουμε ομάδα, να παίξουμε καλό ποδόσφαιρό και μετά θα μιλήσουμε για πρωτάθλημα”. Την επομένη ο Κόκκαλης τον απέλυσε. Και με το δίκιο του. Ορισμένες ομάδες και ορισμένοι τόποι, θα πρόσθετα εγώ, είναι “καταδικασμένοι” να ...πρωταγωνιστούν. Ο προπονητής, ως ταγός, θα πρέπει να εμπνέει, παίκτες, παράγοντες και φιλάθλους. Το ίδιο και ο Δήμαρχος ενός τόπου. Πολύ περισσότερο, αν αυτός ο τόπος είναι η Κέρκυρα, που μέσα από το πέρασμα των αιώνων, πρωταγωνίστησε στον Πολιτισμό, στις Τέχνες, στα Γράμματα, στο Εμπόριο, στη Ναυτιλία και εσχάτως στον Τουρισμό. Δεν της πηγαίνει η ...μιζέρια και πολύ περισσότερο δεν της αρμόζει η ρήση... “χρυσή μετριότητα”. “Γεννήθηκε” αυτός ο τόπος,  για να είναι στην κορυφή. Είναι κρίμα να τον... κονταίνουμε.
Να φέρω ένα δεύτερο παράδειγμα, για να μην κατηγορηθώ ότι αντλώ την επιχειρηματολογία μου μόνο από το ποδόσφαιρο.
Ετοιμάζεστε για ταξίδι πέρα από τον Ατλαντικό και στο λιμάνι, βρίσκεστε στο δίλημμα, σε ποιο από τα δύο ελλιμενισμένα πλοία να επιβιβασθείτε.
Στο ένα, κάθεται μπροστά από το πλοίο ο καπετάνιος, συνοφρυωμένος, με κατεβασμένα τα μούτρα, η ματιά του θολή, και οι μύες του προσώπου του τραβηγμένοι τσίτα. Μια εικόνα που σε ελεύθερη μετάφραση θα την ερμηνεύατε “Ο Θεός να βάλλει το χέρι του”.
Στο άλλο πλοίο, ο άλλος καπετάνιος υποδέχεται τους επιβάτες με πλατύ χαμόγελο, με ευθύ βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, με καθαρό από συσπάσεις πρόσωπο, ευθυτενής και χαρούμενος. Μια εικόνα την οποία  θα ερμηνεύατε “Και σε φουρτούνα να πέσουμε, τι σε νοιάζει εσένα; Εγώ είμαι εδώ. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”.
Θα είναι σαν να παραβιάζω ανοικτές θύρες, αν ρωτήσω, ποιο πλοίο θα επιλέξετε και ποιόν καπετάνιο θα εμπιστευθείτε.
Το έχουν πει οι Κινέζοι πρώτοι “μια εικόνα χίλιες λέξεις” και το έχουν κάνει οι Αμερικάνοι, πολύ αργότερα, επιστήμη. “Καθησυχαστική ταυτότητα” λέγεται η τεχνική. Αυτήν ακολούθησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου στις αρχές του 80 όταν, σε επίπεδο συμβολισμού, έβγαζε το ζιβάγκο για να το αντικαταστήσει  με την γραβάτα και το κουστούμι και όταν, σε επίπεδο πολιτικής επιχειρηματολογίας, μιλούσε όλο και πιο λίγο για την “κακή” Ε.Ο.Κ και το επίσης “κακό” ΝΑΤΟ, μέχρι που τα συνθήματα αυτά ξεχάστηκαν, πείθοντας, όχι μόνο την νεολαία αλλά και το συντηρητικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, ότι είναι έτοιμος για να κυβερνήσει.
Το έχει πει και με άλλα λόγια,  και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, “στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται”.
Επί της ουσίας, έχει δίκιο ο φίλος μου ο Αλέκος, όταν λέει ότι “το εγχείρημα του ενός δήμου είναι δύσκολο, ότι θα πρέπει να υπερκερασθεί το εμπόδιο του χρέους που ίσως ξεπερνά τα 100 εκατομ ευρώ, ότι θα πρέπει να γίνει σωστή διάταξη του προσωπικού” και όλους τους υπόλοιπους προβληματισμούς που ανέπτυξε. Ναι σωστά, αλλά, όλα αυτά θα έχουν να τα αντιμετωπίσουν, ίσως και σε πολύ πιο έντονη μορφή, όλοι οι Καλλικράτειοι Δήμοι της χώρας, δεν είναι “προνόμιο” μόνο του Δήμου της Κέρκυρας.
Και στον πάτο της γραφής, αυτά είναι ζητήματα που αφορούν τους “καπετάνιους” και όχι τους “επιβάτες”. Όποιος δεν αισθάνεται έτοιμος να τα αντιμετωπίσει, κάθεται σπίτι του και δεν βγαίνει στην τηλεόραση να ...μοιρολογεί.
Το πιο σημαντικό. Ο.Κ υπάρχουν όντως αυτά τα προβλήματα, αλλά η Κέρκυρα έχει χιλιάδες συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων δήμων, τα οποία αν αξιοποιηθούν σωστά, αποτελούν εχέγγυο για την επιτυχία και την πρόοδο του τόπου μας.
Ποιος Δήμος στην Ελλάδα διαθέτει  αυτό το μοναδικό στολίδι, την παλιά πόλη, την ενταγμένη στην Ουνέσκο;  Ποιος άλλος Δήμος διαθέτει δύο μοναδικά Φρούρια, τα οποία αποτελούν πρότυπα των οχυρώσεων; Ποιος άλλος Δήμος διαθέτει αυτό το καταπληκτικό νησιωτικό σύμπλεγμα, τα διαπόντια νησιά; Τα οποία  έπρεπε να αποτελέσουν την “αιχμή του δόρατος” της τουριστικής μας προβολής. Ποιος άλλος Δήμος διαθέτει αυτό το “ισχυρό” όνομα διεθνώς το οποίο μπορεί να αποτελέσει “διαβατήριο” για την επιτυχία στον τουρισμό; Ποιος άλλος Δήμος διαθέτει αυτό το καταπληκτικό ανάγλυφο με τον ορεινό όγκο και τους παραδοσιακούς οικισμούς όπως οι Συνιές, από τη μια  και τις καταπληκτικές παραλίες από την άλλη; Ποιος άλλος Δήμος διαθέτει έναν μοναδικό πρωτογενή τομέα, τον οποίο δυστυχώς έχουμε εγκαταλείψει; Ξεχάσαμε δυστυχώς γρήγορα το ονομαστό κερκυραϊκό βούτυρο, τη γραβιέρα, το γάλα και το λάδι. Ποιος διαθέτει αυτή την ιστορία και τον πολιτισμό; Ποιος διαθέτει αυτές τις πολιτιστικές δυνάμεις με τις 19 Φιλαρμονικές τους 5.000 μουσικούς και τις δεκάδες χορωδίες με τους εκατοντάδες χορωδούς; Ποιος άλλος Δήμος της χώρας διαθέτει αυτή την πλεονεκτική γεωπολιτική θέση; Μπορώ να αναφέρομαι ατέρμονα στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας.
Αντί λοιπόν, ο καλός μου φίλος ο Αλέκος, να μιλάει για όλα αυτά τα πλεονεκτήματα, τα “όπλα” που έχουμε στη φαρέτρα μας, για να κατακτήσουμε το αύριο και να διαγράψουμε ένα λαμπρό μέλλον για τον τόπο μας, κάθεται και μου μιζεριάζει με...γραφειοκρατικά ζητήματα.
Μα η πολιτική δεν είναι ...γραφειοκρατία; Αυτή ανήκει στους...γραφειοκράτες. Η πολιτική είναι ΟΡΑΜΑ και ΕΛΠΙΔΑ. ΣΧΕΔΙΟ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
Πρέπει επιτέλους να βάλλουμε όντως τον πήχη ψηλά και να μην μας αρκεί μόνο “να μείνουμε κατηγορία”. Πρέπει να πάμε για ...Πρωτάθλημα. Πρέπει όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με τα κοινά αυτού του τόπου, να είναι έτοιμοι να αντέξουν την πίεση του ...Πρωταθλητισμού. Διαφορετικά ας καθίσουν σπίτι τους.
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Να γνωρίζουν καλά οι “καπετάνιοι” τις δυνατότητες  που τους παρέχει ο θεσμός της αυτοδιοίκησης. Στο παρελθόν έχω δημοσιοποιήσει βιβλιογραφία αλλά δεν την χρησιμοποίησε κανείς. Το λέω αυτό γιατί, αν έπαιξα για λίγο μπάλα, δεν σημαίνει ότι γνωρίζω από ποδόσφαιρο. Άλλη βασική προϋπόθεση, κορυφαία θα έλεγα, είναι να έχουν οι υποψήφιοι Δήμαρχοι ΟΡΑΜΑ για τον τόπο. Όραμα, σχέδιο, στρατηγική, οργάνωση και συγκεκριμένες προτάσεις. Να μπορέσουν να εμπνεύσουν και εμάς τους πολίτες.
Και με την ευκαιρία να πω και κάτι άλλο, το οποίο ακούω συχνά τελευταία και έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Μου ακούγεται ως μπούρδα.
Εκ προοιμίου λέω ότι τάσσομαι υπέρ των νέων αλλά έχω και τις ενστάσεις μου. Ακούω μετά επιτάσεως να λέγεται “είναι άχρηστοι οι παλιοί το μέλλον είναι οι νέοι”. Προφανώς και το μέλλον είναι οι νέοι, δεν αντιλέγει κανείς αλλά νέος δεν σημαίνει απαραιτήτως και ικανός. Νέος δεν σημαίνει ντε και καλά αποτελεσματικός. Ο νέος θα πρέπει να το αποδείξει στο...γήπεδο. Ο νέος θα πρέπει να κατακτήσει την εμπιστοσύνη των  άλλων και όχι μόνο επιδεικνύοντας την ...ταυτότητα του. Άλλωστε μην ξεχνάμε εδώ στην Κέρκυρα ότι έχουμε φάει .... σούπα από νέους πολιτικούς. Προσφάτως μάλιστα. Και φυσάμε και δεν κρυώνει!!! Μην τα ξεχνάμε αυτά.
Και ένα τελευταίο παράδειγμα από το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι στις αρχές του 80 που είχε ξεσπάσει στις τάξεις των ΠΑΟΚτζηδων μια μουρμούρα για τον Κούδα. “Είναι μεγάλος, πρέπει να αποσυρθεί, έρχονται παιχταράδες από πίσω, ο Βασιλάκος, ο διάδοχος, ο Τσουρέλας, μετά ο Τουρσουνίδης” ώσπου το 1983 ο Κούδας παίζει το τελευταίο του παιγνίδι με την ΑΕΚ στον τελικό του ΟΑΚΑ, ο πρώτος τελικός Κυπέλλου που έγινε στο ΟΑΚΑ σε κείνο το στημένο από το Π.Ο.Κ παιγνίδι, μας είχε ακυρώσει ο διαιτητής κανονικό γκολ του Κωστίκου. Μετά από ένα χρόνο κλαίγαμε που σταμάτησε ο Κούδας.
Ναι στους νέους, αλλά θα πρέπει να το αποδείξουν και γι' αυτό πρέπει να τους δοθούν ευκαιρίες. Αλλά και αυτοί να πείσουν. Δεν πρόκειται να τους χαρίσει κανένας, τίποτα.