"…Ήταν χειμώνας, χιόνι έπεφτε στην πρωτεύουσα της Μεγάλης Γιουγκοσλαβίας σκεπάζοντας τις μεγάλες ψευδαισθήσεις για την αθανασία μιας και μοναδικής ιδέας: όλοι είμαστε αδέρφια και κανείς δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα, όσο Εκείνοι απ' το πάνω μέρος του σπιτιού μας φυλάνε."
Οι κρίσιμες εξελίξεις στα Βαλκάνια που ξεκίνησαν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον εμφύλιο πόλεμο και συνεχίστηκαν με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας το 1999, πέρασαν στην ψυχή των ανθρώπων μέσα από την πέννα των Σέρβων λογοτεχνών και άγγιξαν όλους μας. Μας ευαισθητοποίησαν, έδωσαν αφορμή για καραβάνια αλληλεγγύης, συμμετοχής, ανθρώπινης βοήθειας.
Αυτά τα συναισθήματα, το βουβό ανθρώπινο πόνο, την αγωνία του αύριο, παρουσιάζει και η διάλεξη της κας Γκάγκα Ρόσιτς (φώτο), διδάκτωρος του αρχαίου ελληνικού θεάτρου με ανώτατη τιμητική διάκριση για την προσφορά της στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού, από τον πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλο.
Η διάλεξη βασίζεται σε υλικό από 15 λογοτεχνικά βιβλία σημαντικών Σέρβων λογοτεχνών συγγραφέων, τα οποία έχει μεταφράσει η κα Ρόσιτς και αναφέρονται σε γεγονότα και μνήμες της περιόδου των βομβαρδισμών και της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Τα βιβλία αυτά κυκλοφορούν ήδη από μεγάλους Έλληνες εκδότες (Κέδρος, Εστία, Καστανιώτη, Λιβάνης).
Εκτενής αναφορά γίνεται στις ανθρώπινες εμπειρίες και μνήμες της δραματικής εκείνης περιόδου της Σερβίας και περιγράφονται ανθρώπινες ιστορίες για τις επιπτώσεις ενός άδικου βομβαρδισμού στην ψυχοσύνθεση απλών πολιτών που καμιά ανάμειξη δεν είχαν στα πολιτικά δρώμενα της εποχής, είχαν όμως την ατυχία να είναι τα θύματα ενός άδικου πολέμου και της απομόνωσης από την ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών.
Η όλη εκδήλωση διαπνέεται από ένα μήνυμα ανθρωπισμού, μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Θα μπορούσε να εκφραστεί με τον επίλογο του συγγραφέα Ντούσαν Κοβάτσεβιτς στο βιβλίο του "underground" ή "ήταν κάποτε μια χώρα": "Στις 6 Απριλίου του 2041 θα ταξιδεύω. Κάποιος, εκείνη τη μέρα, θα διαβάσει ένα σημείωμα στις εφημερίδες πως ο καπετάνιος του από καιρό βουλιαγμένου ποταμόπλοιου "Ο Γλάρος του Δούναβη" είδε στο ανοιχτό πέλαγος, στην ομίχλη κάποιους ακόμη πιο παράξενους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν, δίχως να αντιλαμβάνονται πως πλέουν…Κι έτσι, μια μέρα , στις 6 Απριλίου του 2141, τα χαράματα, ο καπετάνιος είδε κάτι μέσα στη μεταλλική στεφάνη, στα κιάλια του. ΚΑΤΙ που κατευθυνόταν προς το πλοίο του, δημιουργώντας μέσα του πανικό. Αν κοίταζες κι εσύ ο ίδιος μέσα απ' αυτά τα κιάλια, αναγνώστη, θα έβλεπες τους ανθρώπους που ζούσαν διακόσια χρόνια πριν."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου