Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΕΛΕΝΤΗ Ιστορικού τέχνης
Η γλώσσα της τέχνης, ειλικρινής, παρορμητική, χειμαρρώδης και προφητική δεν μπορεί παρά να μιλά για την όψη και την προσωπικότητα των γεγονότων πολύ πριν αυτά αποτελέσουν θέμα ορθολογικού σχολιασμού και επομένως κοινωνική επικαιρότητα. Το περιεχόμενο και η έκφρασή της αποτελούν συχνά για την ευρέως κοινή αντίληψη και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μία εξιδανίκευση του υπάρχοντος παραλόγου που υφέρπει, φανερά ή κρυφά, στις παρυφές των ανθρώπινων διαδρομών.
Μιλώντας για αυτό στα παιδιά θα σημείωναν ορισμένοι με καλούς και πολιτισμένους τρόπους εδώ και αιώνες “η τέχνη μας πληροφορεί για την άλλη μας πραγματικότητα, είναι το βάθρο από το οποίο αυτή η πραγματικότητα φωνάζει την ύπαρξή της”.
Στην σύγχρονες κοινωνίες όπου τα βάθρα έχουν πληθύνει απίστευτα, ξεπερνώντας τον αριθμό των κατοίκων της γης και η σιγή που διαφυλάσσει την σκέψη αποτελεί μέγιστη αξία έναντι της άκρατης φωνασκίας, θα άξιζε μάλλον σαν το παρωχημένο του ταξιδιού στο διάστημα, το σενάριο της τέχνης που με αγκαλιά το βάθρο της, μας ψιθυρίζει για την “άλλη” πραγματικότητα.
Η τέχνη, όπως άλλωστε συνέβαινε ανέκαθεν, έτσι και σήμερα δεν ακολουθεί την λογική των δυνατών ή χαμηλών συμβιβασμών, των ελιγμών και των σωτήριων λύσεων, είναι η μία και μοναδική οδός ειλικρινούς αποτύπωσης της πραγματικότητας και επομένως αυτογνωσίας.
Με αυτή την πεποίθηση θέλουμε να πιστεύουμε ότι στην “άλλη” κοινωνία όπου η τέχνη επιτέλους αναγνωρίζεται ως ο εγκέφαλος τροφοδοσίας συμπαγών πακέτων γνώσης, μία τάξη σχολείου -μελέτης της ιστορίας ως συγχρονίας- θα σταματούσε ευχάριστα εμπρός από τις “Παρερμηνείες” της εικαστικού κ. Τόνιας Ανδριώτη ενώ θα θεωρούσε τους τόπους δημιουργίας και προβολής των απόψεών της (Νέα Υόρκη-Κέρκυρα) αλληλένδετους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία και επομένους δικούς της τόπους ενώ τον χρόνο ένα και ενιαίο.
Με δύο σειρές έργων (ζωγραφικής και χαρακτικής) όπου λιτά και περιεκτικά καταγράφονται οι όψεις της σύγχρονης κοινωνίας της υπερταχείας, της άκρατης πληροφόρησης, ένα εντυπωσιακό πανόραμα σκηνών συνιστά ένα ζωντανό πεδίο πράξεων και όχι συμβολισμών. Η μανία του υπερπλουτισμού, της απαξίωσης της ανθρώπινης μονάδας, της ακμάζουσας και επικρατούσας βίας, της καταξίωσης της υπεκφυγής και διαφυγής, της αλλοίωσης της έκφρασης δεν μπορούν παρά να συνιστούν την οικεία, κοντινή και μακρινή πραγματικότητά μας στην σοφίτα του σύγχρονου κόσμου. Από τον γεμάτο παρατηρητικότητα φεγγίτη της η Τόνια, συντροφιά με τον κ. Martin Andree και τον δικό του φακό, μας χαμογελά καυστικά αλλά και με μία διάθεση κατανόησης.
Ο αποκαλούμενος για ορισμένους σουρεαλισμός της είναι για εμάς η σύγχρονη αλήθεια. Ο Μάρτιν την συνοδεύει με τις κινούμενες εικόνες του ως καλός χορευτής, με πολύ καλό μουσικό αυτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου